Mobilidade e flexibilidade da clínica de volta: O corpo humano mantén un nivel natural para garantir que todas as súas estruturas funcionen correctamente. Os ósos, músculos, ligamentos, tendóns e outros tecidos traballan xuntos para permitir unha gama de movementos e manter unha forma física adecuada e unha nutrición equilibrada poden axudar a que o corpo funcione correctamente. Gran mobilidade significa executar movementos funcionais sen restricións no rango de movemento (ROM).
Lembre que a flexibilidade é un compoñente de mobilidade, pero a flexibilidade extrema realmente non é necesaria para realizar movementos funcionais. Unha persoa flexible pode ter forza central, equilibrio ou coordinación pero non pode realizar os mesmos movementos funcionais que unha persoa con gran mobilidade. Segundo a recompilación de artigos do doutor Alex Jiménez sobre mobilidade e flexibilidade, as persoas que non estiran o corpo a miúdo poden experimentar músculos acurtados ou endurecidos, o que reduce a súa capacidade de moverse con eficacia.
O uso dun bastón pode axudar ás persoas despois dunha lesión, que viven con dor crónica ou problemas de equilibrio ou despois da cirurxía?
Camiñando Cun Bastón
Un bastón é un dispositivo de axuda que pode axudar ás persoas a camiñar despois dunha lesión ou unha cirurxía e axuda a manter o equilibrio e a estabilidade. Pódese usar para:
Problemas de equilibrio ou estabilidade
Os bastóns poden axudar con problemas menores de equilibrio ou estabilidade, como a debilidade na perna ou o tronco, ou despois dunha lesión.
Dor
As canas poden axudar a reducir o estrés nas articulacións ou membros dolorosos.
Independencia
As canas poden axudar ás persoas a seguir vivindo de forma independente, especialmente ás persoas maiores.
Hai diferentes tipos de canas, incluíndo canas de punto único e cuádruples. Os bastóns dun só punto son xeralmente os menos caros. Os bastóns Quad teñen catro puntos e poden proporcionar máis estabilidade. É importante usalo correctamente para evitar caídas e lesións.
Post-cirurxía ou Lesión
Un bastón pode axudar a reducir a presión sobre a perna ou as costas despois da cirurxía ou da lesión. Os provedores de coidados de saúde poden recomendar un bastón como dispositivo de baixada despois de usar un andador ou muletas. Antes de camiñar co bastón, asegúrese de que está á altura correcta. Manteña o bastón na man no lado oposto da lesión. Manteña o mango do bastón ao nivel da curva do pulso cando estea de pé co cóbado lixeiramente dobrado. (Academia Americana de Cirurxiáns Ortopédicos, 2020) Se hai problemas nas dúas pernas ou se usa un bastón despois da cirurxía de costas, manteña o bastón na man con máis apoio.
Da un paso adiante co bastón e a perna lesionada ao mesmo tempo.
Pisa a perna non ferida co bastón firmemente no chan para atopar a perna lesionada.
Os pés deben estar lado a lado.
Camiñando normalmente
Unha vez que se sienta cómodo facendo pasos de práctica, proba a camiñar normalmente co bastón. Avanzar co bastón e a perna lesionada ao mesmo tempo. O bastón debe estar fóra do chan cando a perna ferida estea no aire. Planta firmemente a cana ao pisar a perna ferida. Avanza primeiro co bastón e coa perna lesionada, despois pasa coa perna lesionada coa perna boa.
Baixa coa perna ferida mentres baixa o bastón ata o chanzo inferior.
Asegúrese de que a cana estea firmemente nas escaleiras.
Baixa a perna boa ao mesmo chanzo.
Se hai un pasamáns dispoñible, utilízao. Aínda que facelo pode esixir mover o bastón cara a outra man, aínda que estea no mesmo lado que a perna lesionada, mellorará a estabilidade e reducirase o risco de caída. Unha vez que sexan competentes nas escaleiras, os individuos poden alternar colocando un pé en cada chanzo.
Camiñar con dor crónica
Camiñar cun bastón cunha condición de dor crónica é semellante a usalo cunha lesión. A localización da dor determinará en que man se suxeita o bastón. Se a dor está no lado dereito do corpo, mantén o bastón no lado esquerdo ou viceversa. Se a dor crónica non está nas pernas pero, por exemplo, a dor nas costas dificulta a marcha, manteña o bastón a cada lado, o que se sinta máis cómodo e de apoio. Se hai debilidade nun lado do corpo ou diminución da sensación/adormecemento nunha das pernas ou dos pés, manteña o bastón no lado oposto á dor, debilidade ou entumecimiento. Camiñar cun bastón tamén pode beneficiar a persoas con outras condicións médicas. Por exemplo, pódense recomendar dispositivos de asistencia para aqueles con problemas de equilibrio. (Biblioteca Nacional de Medicina, 2023)
Tipos de caña
Existen dous tipos principais de canas, caracterizadas polas súas puntas, e escoller a correcta depende da razón pola que se necesita. (Fundación da artrite, ND)
Punto único
As canas dunha soa punta teñen unha punta no extremo.
Recoméndase para aqueles que necesitan aliviar a presión dunha perna lesionada ou necesitan apoio debido a dificultades ocasionais de equilibrio.
Quad
Os bastóns Quad teñen catro puntas ou pés para proporcionar máis estabilidade.
Proporcionan máis apoio e son recomendados para aqueles con debilidade significativa nunha perna ou dificultade para manter o equilibrio mentres camiñan.
A cana tradicional ten un mango en C redondeado. Outros tipos teñen asas contorneadas para un agarre máis seguro. Fale cun médico, fisioterapeuta ou outro profesional da saúde para obter suxestións sobre cal é a cana adecuada para ti.
Perder o equilibrio
Un risco potencial de usar unha cana é perder o equilibrio. Se non pode manter o equilibrio cun bastón, os individuos poden querer considerar un dispositivo para camiñar diferente, como un andador ou muletas. Para reducir o risco de caídas, teña en conta os seguintes consellos (Academia Americana de Cirurxiáns Ortopédicos, 2020)
Use zapatos con sola antiderrapante.
Engade iluminación para que poidas ver por onde estás camiñando.
Retire as alfombras ou obxectos que poidan provocar tropezos.
Dispoña os mobles para permitir camiños amplos por toda a casa.
Leva obxectos nunha mochila ou unha riñonera en lugar de suxeitalos.
Clínica médica de quiropraxia e medicina funcional de lesións
Respecto da dor musculoesquelética, gústalles aos especialistas Quiroprácticos, os acupunturistas e os terapeutas de masaxe poden axudar a mitigar a dor mediante axustes da columna vertebral que axudan ao corpo a realiñarse. Tamén poden traballar con outros profesionais médicos asociados para desenvolver un plan de tratamento personalizado que axude a aliviar a dor muscular, mellorar a flexibilidade e a mobilidade do corpo, resolver problemas musculoesqueléticos e evitar que se repitan futuros síntomas de dor.
Hirayama, K., Otaka, Y., Kurayama, T., Takahashi, T., Tomita, Y., Inoue, S., Honaga, K., Kondo, K. e Osu, R. (2022). Eficiencia e estabilidade da marcha paso a paso na marcha lenta. Fronteiras na neurociencia humana, 15, 779920. doi.org/10.3389/fnhum.2021.779920
As persoas que camiñan cunha coxea que provoca dor poden ter unha marcha antalxica, un patrón de andar anormal que se observa habitualmente nas clínicas de emerxencia e nas oficinas de atención primaria. O recoñecemento dos síntomas pode axudar aos profesionais sanitarios a desenvolver un tratamento eficaz para a causa subxacente?
Andadura Antalxica
Coxear e ter unha marcha antalxica adoitan indicar un problema maior na perna ou na parte inferior das costas. É o tipo máis común de marcha anormal. Hai varias causas da marcha antalxica, incluíndo lesións agudas e enfermidades que progresan gradualmente. As causas máis comúns inclúen a artrose nunha das articulacións da perna, a radiculopatía lumbar ou unha lesión nun ligamento ou tendón. Prestar atención a cando se produce a coxea e calquera síntoma que o acompaña pode axudar a determinar a súa orixe.
Rutas
Ao coxear, a fase de postura durante a marcha é máis curta que a fase de balanceo. Os individuos poden separar as pernas para proporcionar unha base de apoio para compensar o desequilibrio. En casos graves, un individuo pode balancear a perna de forma irregular ou dar varios pasos laterais.
Causas e síntomas
A marcha antalxica pode ser causada pola dor en calquera parte da extremidade inferior. Coxear ao camiñar pode ser a principal preocupación, pero raramente é a única queixa. Tamén poden estar presentes outros síntomas asociados, dependendo da causa. Estes inclúen:
Amplitude limitada de movemento
Rixidez articular
Debilidade muscular
Adormecemento e hormigueo
Dor
inchazo
Inestabilidade ou pandeo das pernas
Facendo clic ou aparecendo
As causas comúns inclúen:
Problemas de cadeira, xeonllos e/ou pés
Cando as articulacións da cadeira, do xeonllo, do nocello ou do pé están feridas ou teñen algún problema, camiñar pode ser doloroso e provocar unha coxea.
Escordaduras, distensións ou lesións dos tecidos brandos
As escordaduras, as tensións e as lesións dos tecidos brandos poden resultado de lesións agudas ou actividades crónicas e repetitivas ao longo do tempo. (Pirker W. e Katzenschlager R. 2017) As escordaduras afectan os ligamentos do corpo, mentres que as cepas afectan os tendóns musculares. Non obstante, as escordaduras e as tensións ocorren cando a estrutura impactada está demasiado estirada ou parcialmente rasgada. O dano pode provocar dor e marcha antalxica. Unha lesión noutras estruturas dos tecidos brandos, incluíndo unha bolsa ou sacos cheos de líquido que reducen a fricción, o menisco ou a almofada de graxa, tamén pode provocar coxea. Os síntomas adoitan incluír inchazo, dor e rango de movemento limitado. As lesións máis graves tamén poden facer que a perna se sinta inestable e que ceda ao camiñar. Ás veces, tamén se poden producir hematomas na zona da lesión. (Academia Americana de Cirurxiáns Ortopédicos, 2020)
Osteoartritis
A artrose ocorre cando a cartilaxe lisa e articular que recubre os extremos dos ósos comeza a adelgazarse e deteriorarse. Isto pode alterar o movemento normal dunha articulación e provocar dor. Os síntomas da artrose progresan gradualmente, afectan a persoas maiores de 50 anos e empeoran despois de períodos de actividade sedentaria.Arthritis Foundation, Osteoartritis, ND) Normalmente, provoca dor, rixidez, clic e ocasionalmente inchazo na articulación afectada. Estes síntomas adoitan empeorar pola mañá e ao final dun longo día de actividade. Moverse e quentar a articulación mellora os síntomas da artrose. (Arthritis Foundation, Osteoartritis, ND)
Radiculopatía lumbar
A radiculopatía lumbar é cando as raíces nerviosas que se ramifican na rexión inferior da columna vertebral se comprimen ou se inflaman. Isto pode ocorrer por problemas de disco como abultamento, dexeneración, hernia, estimulación ósea ou, raramente, un crecemento ou tumor. (Medicina Johns Hopkins, 2024) Debido a que estes nervios controlan o movemento, a sensación e a forza nas pernas e os pés, a irritación dun pode levar a coxear. (Yokogawa N. et al., 2015) A marcha antalxica desta condición adoita aparecer de súpeto e adoita ir acompañada de síntomas de dor nas costas. Isto pode incluír dor punzante e parestesia na perna. Dependendo do nervio implicado, os individuos tamén poden experimentar debilidade muscular nalgunhas áreas da extremidade inferior. Ás veces, a perna afectada parece que se dobrará mentres está de pé ou camiña. (Medicina Johns Hopkins, 2024)
Outras causas inclúen:
Osos rotos
Tumores
Infeccións
Coágulos de sangue
Problemas vasculares
Tratamento
O tratamento para a marcha antalxica depende da causa subxacente, pero pode incluír:
O descanso, o xeo e a elevación son importantes para as lesións. Os individuos poden controlar os seus síntomas iniciais formando xeo, elevando a perna e descansando das actividades irritantes.
Modificacións da actividade
Antibióticos para infeccións
Analgésicos
Antiinflamatorios
A fisioterapia tamén se inicia con frecuencia para fortalecer o núcleo e aliviar os síntomas da marcha.
Unha inxección de corticosteroides ou unha cirurxía de reemplazo articular pode resultar necesaria en casos máis avanzados. (Arthritis Foundation, Osteoartritis, ND)
Unha inxección ou cirurxía na columna vertebral pode reducir a presión sobre a raíz nerviosa se as intervencións conservadoras non melloran os patróns de marcha antalxica. (Medicina Johns Hopkins, 2024)
As muletas, bastóns, andadores ou dispositivos auxiliares poden reducir a presión que viaxa a través dunha articulación afectada e mellorar a calidade xeral da marcha. Un estudo descubriu que usar un bastón durante dous meses axudou a reducir a dor e mellorar a función en persoas con artrose de xeonllo. (Fang MA et al., 2015)
Clínica médica de quiropraxia e medicina funcional de lesións
Aínda que pode ser tentador ignorar a coxea e atravesala, é importante discutir a condición cun médico. Un exame médico exhaustivo e probas de diagnóstico, como radiografías, resonancia magnética ou EMG, poden axudar a determinar as causas subxacentes dunha coxea, axudar a descubrir a causa do problema e axudar a mellorar a calidade da marcha. A Clínica de Quiropráctica e Medicina Funcional de Lesións Médicas traballa con provedores de atención médica primaria e especialistas para desenvolver programas de tratamento personalizados. Usando un enfoque integrado para tratar lesións e síndromes de dor crónica para mellorar a flexibilidade, a mobilidade e a axilidade e axudar ás persoas a volver ás actividades normais. O doutor Jiménez uniuse cos principais cirurxiáns, especialistas clínicos, investigadores médicos e provedores de rehabilitación se son necesarios outros tratamentos.
Quiropráctica e Saúde Integrativa
References
Pirker, W. e Katzenschlager, R. (2017). Trastornos da marcha en adultos e anciáns: unha guía clínica. Wiener klinische Wochenschrift, 129 (3-4), 81–95. doi.org/10.1007/s00508-016-1096-4
Yokogawa, N., Toribatake, Y., Murakami, H., Hayashi, H., Yoneyama, T., Watanabe, T. e Tsuchiya, H. (2015). Diferenzas nas características da marcha dos pacientes con estenose da canle espinal lumbar (radiculopatía L4) e os con artrose da cadeira. PloS un, 10(4), e0124745. doi.org/10.1371/journal.pone.0124745
Fang, MA, Heiney, C., Yentes, JM, Harada, ND, Masih, S. e Perell-Gerson, KL (2015). Efectos do uso de bastón contralateral versus ipsilateral na marcha en persoas con artrose de xeonllo. PM & R: revista de lesións, función e rehabilitación, 7(4), 400-406. doi.org/10.1016/j.pmrj.2014.09.018
As persoas con inflamación, dor e inchazo na parte superior dos seus pés ou mans poderían estar experimentando tendinite extensora. Que opcións de tratamento están dispoñibles?
Tendinite extensora
Estes tendóns únense aos músculos que enderezan os dedos e levantan os dedos dos pés e a parte superior do pé. A tendinite extensora é unha condición caracterizada pola inflamación dos tendóns na parte superior das mans e dos pés. Moitas veces resulta do uso excesivo dos músculos e do uso de zapatos axustados. Os síntomas tenden a empeorar coa actividade e mellorar co descanso. A condición non adoita requirir cirurxía; os tratamentos inclúen medicamentos, remedios caseiros/modificación da actividade e fisioterapia.
Tipos
A tendinite pode desenvolverse en calquera tendón dos músculos extensores. Estes tendóns son bandas longas e finas de tecido que se poden sentir na parte superior das mans e dos pés. As estruturas únense aos músculos nun extremo e aos ósos dos dedos das mans e dos pés no outro. Os tendóns extensores das mans inclúen: (Sociedade Americana de Cirurxía da Man, 2024)
O extensor digitorum communis endereita os dedos índice, medio, anular e pequeno.
O extensor dos dedos minimi endereita o dedo pequeno.
O extensor indicis proprius endereita o dedo índice.
Os músculos extensor longo do polgar e extensor curto do polgar moven o polgar á posición do polgar cara arriba.
Os músculos extensor longo dos dedos e os músculos extensores breves dos dedos levantan o segundo, terceiro, cuarto e quinto dedo dos pés.
O extensor longo do hallucis levanta o dedo gordo do pé.
Tendinite vs tendinopatía
A dor crónica dos tendóns pode levar a unha condición coñecida como tendinopatía.
A tendinite é resultado da inflamación.
A tendinopatía é a dexeneración/microdesgarro dun tendón que se produce cun uso excesivo a longo prazo.
Saber cal é a condición coa que se está a tratar é importante porque require diferentes tratamentos.
os síntomas
O síntoma principal é a dor no tendón/s afectado/s. As persoas tamén poden experimentar inchazo e a pel pode volverse vermella ou quente ao tacto. A tendinite extensora pode causar dor ao usar os músculos afectados, mover a man ou o pé na dirección oposta e estirar os tendóns. Normalmente, a dor empeora ao usar os músculos afectados e mellora co descanso.
Causas
A tendinite extensora nas mans adoita ser resultado dun uso excesivo, que causa inflamación. Non obstante, tamén pode resultar de traumas, como unha caída na man ou unha lesión durante as actividades físicas ou deportivas. As actividades comúns inclúen: (Hanson ZC e Lourie GM 2022)
Traballo manual
Escribindo
Uso do rato do ordenador
Levantamento de pesos
Ximnasia
Tocando un instrumento musical
A tendinite extensora do pé tamén pode resultar de actividades de uso excesivo como correr, especialmente costa arriba. Non obstante, tamén pode ocorrer por usar zapatos demasiado axustados ou ben axustados para actividades físicas como correr ou bailar. As causas menos comúns inclúen: (Fundación da artrite, ND)
Condicións médicas como a diabetes ou a artrite
Efectos secundarios da medicación
Infección
Deformidades articulares
Tratamento
A tendinite extensora adoita mellorar cun tratamento conservador, que inclúe autocoidados, modificación da actividade, fisioterapia e medicamentos.
Medicamentos
As persoas poden tratar a inflamación con medicamentos antiinflamatorios non esteroides AINE como:
Ibuprofeno
naproxeno
Aspirina
O acetaminofeno pode axudar a reducir a dor.
Nalgúns casos, as persoas poden necesitar medicamentos antiinflamatorios recetados como corticosteroides ou analxésicos para o seu uso a curto prazo.
Autocoidados e axustes de actividade
O coidado persoal inclúe:
Descanse e evite calquera actividade que aumente os síntomas da dor. Se non pode evitalos por completo, faga pausas frecuentes para que os músculos se relaxen.
Aplique xeo na man ou no pé varias veces ao día durante 20 minutos.
As vendas de compresión deben aplicarse no pé ou na man usando unha venda elástica ou unha férula suave para axudar a apoiar os tendóns lesionados e reducir a inflamación.
Levante a man ou o pé se está inchado por riba do nivel do corazón cando descansa.
Axustes da actividade
Modificar as actividades pode axudar a abordar as causas subxacentes.
A tendinite dos extensores da man pode desenvolverse a partir dunha mala posición.
Configurar unha estación de traballo ergonómica pode axudar.
Consulte a un adestrador ou adestrador se a tendinite está relacionada co deporte ou o exercicio.
É posible que os individuos teñan que axustar a súa técnica ou o seu horario de adestramento para diminuír a presión sobre os tendóns.
Terapia Física
A fisioterapia é un tratamento eficaz. Un equipo de terapia pode axudar a determinar a causa subxacente da condición e proporcionar un programa de tratamento personalizado. As intervencións poden incluír:
Tratamentos para reducir a dor como ultrasóns, estimulación eléctrica, electroacupuntura e terapia con láser.
A tendinite extensora pode tardar semanas ou incluso meses en curarse completamente. Recoméndase o diagnóstico precoz e a determinación da causa subxacente da condición en lugar de só tratar os síntomas para unha recuperación máis rápida e óptima. A Clínica de Medicina Funcional e Quiropráctica Médica de Lesións traballa con provedores de atención sanitaria primaria e especialistas para desenvolver programas de tratamento personalizados mediante un enfoque integrado para tratar lesións e síndromes de dor crónica, mellorando a flexibilidade, a mobilidade e a axilidade, aliviando a dor e axudando ás persoas a volver ás actividades normais. O doutor Jiménez uniuse cos principais cirurxiáns, especialistas clínicos, investigadores médicos e provedores de rehabilitación se son necesarios outros tratamentos.
Hanson, ZC e Lourie, GM (2022). Dor de pulso medio dorsal no deportista de alto nivel: causas, tratamento e regreso precoz ao xogo. Revista ortopédica de medicina deportiva, 10(4), 23259671221088610. doi.org/10.1177/23259671221088610
Bronner, S., Ojofeitimi, S. e Rose, D. (2008). Reparación e rehabilitación de laceracións dos tendóns extensores longos e cortos do hallucis nun bailarín profesional. The Journal of ortopédica e fisioterapia deportiva, 38 (6), 362-370. doi.org/10.2519/jospt.2008.2749
Os músculos esqueléticos unidos aos ósos dos brazos, pernas, pescozo, costas e tronco son voluntarios e controlados conscientemente. A debilidade ou a incapacidade para controlar estes músculos pode indicar un problema de saúde como un trastorno neuromuscular ou un desequilibrio electrolítico. Recoñecer os síntomas pode axudar aos profesionais sanitarios a desenvolver programas de tratamento eficaces?
Músculos voluntarios
Os músculos voluntarios son os músculos esqueléticos que se unen aos ósos e controlan o movemento dos membros, a cabeza, o pescozo e o corpo baixo o control consciente dun individuo. Os músculos esqueléticos están controlados por sinais neuromusculares do cerebro que se comunican coas fibras musculares individuais e fan que se contraigan.
Diferenza
Os músculos voluntarios son músculos esqueléticos que se contraen e relaxan baixo control consciente.
Estes músculos únense aos ósos e regulan o movemento do corpo.
Os músculos involuntarios non están baixo control consciente.
Os músculos involuntarios implican procesos internos automáticos necesarios para a supervivencia, como controlar os vasos sanguíneos e órganos como o corazón, os pulmóns e o sistema dixestivo.
Contraen e reláxanse automaticamente e reciben sinais do sistema nervioso autónomo, que regula as funcións corporais internas.
Voluntario
Os músculos voluntarios son músculos esqueléticos que comprenden o 40% do peso corporal e entre o 50% e o 75% das proteínas do corpo. Estes músculos poden converter a enerxía química e mecánica para causar contracción e movemento muscular voluntario. (Trovato FM et al., 2016) O músculo esquelético comprende fascículos ou unidades agrupadas de múltiples fibras musculares ou células musculares. Cada fibra muscular consiste nunha estrutura de bandas cruzadas dividida ademais en miofibrillas que conteñen miosina grosa e miofilamentos finos de actina, que dan ao músculo a súa aparencia de raias, e a estrutura dálle a estrutura estriada característica. (Trovato FM et al., 2016) A contracción muscular prodúcese cando estes miofilamentos se achegan, estimulados pola liberación do neurotransmisor acetilcolina das células nerviosas que se comunican coa fibra muscular.
Involuntario
O sistema nervioso autónomo controla os músculos involuntarios, regulando a súa contracción e relaxación. Este sistema tamén controla a actividade dos órganos e dos vasos sanguíneos para as funcións diarias esenciais, incluíndo a respiración, a circulación, a dixestión, a regulación do ritmo cardíaco e a micción. A maioría dos músculos involuntarios están compostos por músculos lisos. Os músculos lisos non teñen a estrutura estriada dos músculos esqueléticos e consisten en láminas ou capas de células musculares lisas. Cando o sistema nervioso autónomo estimula que estas células musculares se contraigan liberando hormonas ou outros sinais químicos, as células do músculo liso acúrtanse mediante o movemento dos miofilamentos de actina e miosina. Os músculos lisos involuntarios inclúen as paredes dos vasos sanguíneos, o diafragma, os intestinos e a vexiga. (Webb RC 2003) Unha excepción dun músculo involuntario é o miocardio, ou músculo cardíaco. O miocardio comprende unha célula muscular cardíaca especializada que se atopa só no corazón. O músculo cardíaco está estriado como o músculo esquelético, pero está controlado polo sistema nervioso autónomo e as células marcapasos, o que fai que se contraiga de forma automática e rítmica.
Músculos voluntarios debilitados
As enfermidades do músculo esquelético, os trastornos neuromusculares e outras causas poden debilitar os músculos. Os trastornos neuromusculares ou do músculo esquelético afectan aos nervios que envían sinais eléctricos aos músculos esqueléticos voluntarios para controlar o movemento. Cando os nervios están danados, a comunicación entre os nervios e os músculos interrompe. Isto pode producir debilidade muscular significativa, atrofia e perda de función. A maioría dos trastornos neuromusculares son xenéticos ou causados por problemas co sistema inmunitario. Os nervios comunícanse cos músculos mediante a liberación de neurotransmisores na unión neuromuscular, que é o espazo entre unha célula nerviosa e a fibra muscular. Os trastornos neuromusculares poden danar o nervio ou a unión neuromuscular. Os síntomas do trastorno neuromuscular poden incluír: (Cleveland Clinic, 2023)
Adormecemento e hormigueo
Debilidade muscular
Contraccións musculares, calambres ou espasmos
dor muscular
Atrofia muscular
Diminución da coordinación
Problemas de equilibrio
Pálpebras caídas e visión dobre por debilidade muscular dos ollos.
Dificultade para tragar debido á debilidade da farinxe.
Dificultade para respirar debido á debilidade do diafragma.
Trastornos neuromusculares comúns
Esclerose Lateral Amiotrófica - ELA
Máis comunmente coñecida como enfermidade de Lou Gehrig, é unha enfermidade xenética que resulta do endurecemento da medula espiñal.
Provoca danos nos nervios que controlan os músculos e o movemento voluntario.
Enfermidade de Charcot-Marie-Tooth
Esta é unha clase de trastornos dos nervios periféricos que causan debilidade muscular, atrofia e perda de sensibilidade, máis comúnmente nas pernas e os pés.
É un trastorno xenético causado por unha mutación xenética que dana a mielina, ou a vaíña illante que rodea todos os nervios e soporta a condución de sinais eléctricos.
Esclerose múltiple - MS
A EM causa a dexeneración da vaíña de mielina que rodea os nervios, diminuíndo os impulsos ao longo dos nervios aos músculos.
Pode producir debilidade muscular, que adoita ser máis grave no lado dominante do corpo.
Hai diferentes formas de EM, pero a condición adoita ser progresiva e empeora co paso do tempo se non se trata.
Distrofias musculares
Trátase de enfermidades xenéticas caracterizadas pola perda gradual da función motora, debilidade e atrofia muscular, problemas de marcha, insuficiencia respiratoria progresiva e miocardiopatía.
Hai nove tipos de distrofia muscular, todos causados por mutacións xenéticas.
Miastenia Gravis
Esta é unha enfermidade autoinmune que causa inflamación en todo o corpo.
Unha enfermidade autoinmune ocorre cando o sistema inmunitario ataca as células sas por erro.
Coa miastenia gravis, o corpo produce anticorpos que atacan os receptores da acetilcolina, reducindo a capacidade do corpo para contraer os músculos.
Isto leva a debilidade muscular, atrofia e fatiga.
Miopatías
Estas son enfermidades dos músculos que causan debilidade muscular e atrofia.
Dependendo do tipo, poden progresar e empeorar co paso do tempo.
Desequilibrios electrolíticos
A debilidade muscular pode derivar da alteración dos niveis de sodio, potasio, calcio ou magnesio.
Busque sempre atención médica inmediata por calquera debilidade muscular repentina e inexplicable. As persoas que experimentan debilidade do músculo esquelético deben discutir o tipo e a duración dos síntomas co seu médico, especialista, fisioterapeuta ou quiropráctico, xa que isto pode ser un sinal dunha afección médica como un neuromuscular desorde. Traballar cun equipo de quiroprácticos pode axudar a acelerar a curación. A Clínica de Medicina Funcional e Quiropráctica Médica de Lesións traballa con provedores de atención sanitaria primaria e especialistas para desenvolver un programa de tratamento personalizado mediante un enfoque integrado para tratar lesións e síndromes de dor crónica, mellorando a flexibilidade, a mobilidade e a axilidade, aliviando a dor e axudando ás persoas a volver ás actividades normais. . Se son necesarios outros tratamentos, o doutor Jiménez uniuse cos principais cirurxiáns, especialistas clínicos, investigadores médicos e provedores de rehabilitación para ofrecer os tratamentos máis eficaces.
Masaxe terapéutica quiropraxia
References
Trovato FM, IM, Conway N, Castrogiovanni P. (2016). Aspectos morfolóxicos e funcionais do músculo esquelético humano. J Funct Morphol Kinesiol., 1(3), 289-302. doi.org/https://doi.org/10.3390/jfmk1030289
Webb RC (2003). Contracción muscular lisa e relaxación. Avances na educación fisiolóxica, 27(1-4), 201–206. doi.org/10.1152/advan.00025.2003
Os individuos con artrose poden incorporar a bicicleta para reducir a dor nas articulacións e recuperar a súa mobilidade articular?
introdución
As articulacións do sistema músculo-esquelético permiten que o individuo sexa móbil mentres permite que as extremidades fagan o seu traballo. Do mesmo xeito que os músculos e ligamentos do corpo, as articulacións tamén poden desgastarse a través de movementos repetitivos, o que provoca dor articular nas extremidades. Co paso do tempo, o desgaste das articulacións pode levar ao desenvolvemento potencial da artrose, que pode afectar a mobilidade das articulacións e levar a unha vida de dor e miseria para os individuos. Non obstante, existen numerosas formas de reducir os síntomas similares á dor da artrose e axudar a restaurar a mobilidade articular a través do ciclismo. O artigo de hoxe analiza como afecta a artrose ás articulacións, como se incorpora o ciclismo para a artrose e como pode reducir a dor nas articulacións. Comentamos con provedores médicos asociados certificados que consolidan a información dos nosos pacientes para avaliar a artrose e os seus síntomas de dor asociados que afectan ás articulacións das extremidades. Tamén informamos e guiamos aos pacientes mentres lle formulamos ao seu médico asociado preguntas complicadas para integrar a bicicleta no seu plan de tratamento personalizado para xestionar a dor correlacionada coa artrose que afecta ás súas articulacións. O doutor Jiménez, DC, inclúe esta información como servizo académico. retratação.
Osteoartrite que afecta a mobilidade articular
Sentes dor e rixidez cada mañá nas túas articulacións só para que se sinta mellor ao longo do día? Ten dor nos xeonllos, nas cadeiras e nas mans? Ou notaches que o teu rango de movemento diminuíu drasticamente? Moitas persoas, tanto novas como maiores, poden verse afectadas por estes problemas similares á dor e poden estar en risco de desenvolver artrose nas súas articulacións. A artrose é a afección musculoesquelética máis grande e común que provoca unha alteración do equilibrio inflamatorio das citocinas, danando a cartilaxe e outras estruturas intraarticulares que rodean as articulacións. (Molnar et al., 2021) Isto débese a que a artrose desenvólvese co paso do tempo, o que fai que a cartilaxe se desgaste e que os ósos que se conectan se rozan uns contra outros. Isto, á súa vez, pode afectar a mobilidade articular da extremidade, causando síntomas de rixidez, dor, inchazo e redución do rango de movemento das articulacións.
Ademais, a artrose é multifactorial xa que pode provocar un desequilibrio nas articulacións debido a factores xenéticos, ambientais, metabólicos e traumáticos que poden contribuír ao seu desenvolvemento. (Noriega-González et al., 2023) Isto débese a que os movementos repetitivos e os factores ambientais poden afectar o corpo e provocar que os perfís de risco superpostos se correlacionen coa artrose. Algúns perfís de risco superpostos asociados á osteoartrite son cambios patolóxicos na estrutura articular que provocan unha carga anormal nas articulacións, o que provoca un mal aliñamento articular e debilidade muscular. (Nedunchezhiyan et al., 2022) Isto fai que moitas persoas teñan dor constante e intenten aliviar a dor nas articulacións asociada á artrose.
Solucións quiroprácticas para a osteoartrite-vídeo
Ciclismo para osteoartritis
Participar en actividades físicas pode parecer desalentador ao xestionar os síntomas da artrose, pero pode axudar a restaurar a mobilidade articular mentres reduce a dor asociada á artrose. Unha das actividades físicas que ten pouco impacto e non afecta ás articulacións é a bicicleta. Andar en bicicleta para a artrose ten moitas propiedades beneficiosas xa que pode:
Fortalece os músculos circundantes
Manter a mobilidade articular
Mellora o rango de movemento
O control de peso
Mellorar a saúde cardiovascular
O ciclismo pode axudar ao individuo a concentrarse no fortalecemento dos músculos das extremidades inferiores que rodean as articulacións, o que pode axudar a mellorar a dor e a funcionalidade. (Katz et al., 2021) Isto, á súa vez, contribúe a proporcionar un mellor apoio e estabilidade ás articulacións, reducindo así a sobrecarga do corpo e minimizando o risco de lesións. Ademais, o ciclismo pode axudar a mellorar a moitas persoas que buscan un cambio máis saudable e aumentar a densidade mineral ósea nas articulacións, diminuíndo así o risco de fracturas. (Chavarrias et al., 2019)
Ciclismo para reducir a dor nas articulacións
Andar en bicicleta é un exercicio seguro e eficaz para calquera persoa, tanto se está a comezar ou non está activa durante un tempo. A clave para unha recuperación óptima e a funcionalidade articular é consultar a un médico. Isto garante que andar en bicicleta sexa unha opción segura para ti, axúdache a elixir a bicicleta adecuada e ofrece orientación sobre como comezar lentamente, quentar e estirar, manter a forma correcta e manter a coherencia coas sesións de ciclismo. Esta orientación profesional é fundamental, xa que permite que moitas persoas con dor nas articulacións logren a recuperación funcional completa das súas articulacións. (Papalia et al., 2020) Andar en bicicleta é unha excelente forma de xestionar a artrose e os seus síntomas asociados. Para moitas persoas con osteoartrite, este exercicio de baixo impacto pode ser un cambio de xogo, promovendo o fortalecemento muscular, mellorando o rango de movemento das articulacións e axudando a aliviar os síntomas da artrose.
References
Chavarrias, M., Carlos-Vivas, J., Collado-Mateo, D., & Pérez-Gomez, J. (2019). Beneficios para a saúde do ciclismo indoor: unha revisión sistemática. Medicina (Kaunas, Lituania), 55(8). doi.org/10.3390/medicina55080452
Katz, JN, Arant, KR e Loeser, RF (2021). Diagnóstico e tratamento da artrose da cadeira e do xeonllo: unha revisión. Jama, 325(6), 568-578. doi.org/10.1001/jama.2020.22171
Molnar, V., Matisic, V., Kodvanj, I., Bjelica, R., Jelec, Z., Hudetz, D., Rod, E., Cukelj, F., Vrdoljak, T., Vidovic, D., Staresinic, M., Sabalic, S., Dobricic, B., Petrovic, T., Anticevic, D., Boric, I., Kosir, R., Zmrzljak, U. P. e Primorac, D. (2021). Citocinas e quimiocinas implicadas na patoxénese da artrose. Int J Mol Sci, 22(17). doi.org/10.3390/ijms22179208
Nedunchezhiyan, U., Varughese, I., Sun, AR, Wu, X., Crawford, R. e Prasadam, I. (2022). Obesidade, inflamación e sistema inmunitario na artrose. Fronte Immunol, 13, 907750. doi.org/10.3389/fimmu.2022.907750
Noriega-Gonzalez, D., Caballero-Garcia, A., Roche, E., Alvarez-Mon, M., & Cordova, A. (2023). Proceso inflamatorio na artrose do xeonllo en ciclistas. J Clin Med, 12(11). doi.org/10.3390/jcm12113703
Papalia, R., Campi, S., Vorini, F., Zampogna, B., Vasta, S., Papalia, G., Fossati, C., Torre, G. e Denaro, V. (2020). O papel da actividade física e a rehabilitación despois da artroplastia de cadeira e xeonllo en persoas maiores. J Clin Med, 9(5). doi.org/10.3390/jcm9051401
Os individuos con artrite reumatoide poden incorporar varios exercicios para reducir a dor articular e a inflamación das mans e dos pés?
introdución
As articulacións do ser humano axudan a proporcionar función, mobilidade e flexibilidade ás extremidades superiores e inferiores. As articulacións forman parte do sistema músculo-esquelético e teñen unha relación destacada cos músculos, ligamentos e tecidos brandos que dan ao corpo estrutura e apoio que permite que o individuo se mova e protexe os órganos importantes para que funcionen normalmente. Non obstante, cando unha persoa está lidando con lesións ou enfermidades que afectan a función musculoesquelética do corpo, pode causar dor ao individual. Un dos síntomas que adoitan correlacionarse nas articulacións é a inflamación crónica, que leva ao desenvolvemento dunha enfermidade autoinmune coñecida como artrite reumatoide. O artigo de hoxe analiza como a artrite reumatoide afecta ás articulacións do sistema músculo-esquelético e como varios exercicios poden axudar a xestionar e reducir os síntomas asociados á artrite reumatoide. Comentamos con provedores médicos asociados certificados que consolidan a información dos nosos pacientes para avaliar a artrite reumatoide e os seus síntomas de dor asociados que afectan ás articulacións. Tamén informamos e guiamos aos pacientes mentres lle formulamos ao seu médico asociado preguntas complicadas para integrar varios exercicios no seu plan de tratamento personalizado para xestionar a dor correlacionada coa artrite reumatoide. O doutor Jiménez, DC, inclúe esta información como servizo académico. retratação.
Como a RA afecta ás articulacións
Sentes dor e tenrura nas túas articulacións que afectan a túa rutina diaria? Experimenta rixidez a primeira hora da mañá e desaparece ao longo do día? Ou séntese fatigado durante todo o día, mesmo despois dunha boa noite de sono? Moitas persoas con estes síntomas poderían estar lidando co desenvolvemento precoz da artrite reumatoide nas súas articulacións. Agora, a artrite reumatoide é un trastorno autoinmune inflamatorio crónico que afecta ás articulacións do corpo, pero é máis prominente nas mans, os pulsos e os pés. Os síntomas da artrite reumatoide poden desenvolverse cedo ou lentamente dependendo dos factores ambientais que contribúen ao desenvolvemento. Dado que a artrite reumatoide está categorizada como unha enfermidade autoinmune sistémica, os factores de risco xenéticos e ambientais que poden contribuír ao desenvolvemento da artrite reumatoide poden provocar perfís de risco superpostos nas articulacións. (Jang et al., 2022) Cando unha persoa está lidando cos síntomas da artrite reumatoide, un dos principais síntomas de dor que pode afectar drasticamente ás articulacións é a inflamación. A inflamación asóciase á artrite reumatoide; reflíctese pola dor nas articulacións, que provoca inchazo e posterior destrución da cartilaxe e do óso. (Scherer et al., 2020) Isto fai que moitos individuos teñan dor constante e impídelles facer calquera actividade.
Ademais, cando algunhas articulacións están a ser afectadas pola artrite reumatoide nos estadios iniciais, algúns dos síntomas inclúen:
Fatiga
Síntomas semellantes á gripe
Articulacións inchadas e sensibles
rixidez
Non obstante, cando a artrite reumatoide chega ás fases posteriores nas articulacións, os autoantíxenos específicos da artrite reumatoide poden levar a un estado inflamatorio crónico autoperpetuado nas articulacións, provocando así unha expansión do óso periarticular na unión cartilaxe-óso. levando á erosión ósea e á degradación da cartilaxe. (Lin et al., 2020) Afortunadamente, existen opcións terapéuticas para reducir a dor e os efectos inflamatorios da artrite reumatoide e axudar a xestionar os síntomas que están afectando ás articulacións.
Explicación da artrite: vídeo
Como varios exercicios poden axudar coa RA
Cando se trata de reducir os efectos inflamatorios da artrite reumatoide, moitas persoas poden buscar opcións terapéuticas para restaurar a mobilidade, a función e a flexibilidade. Moitas persoas poden incorporar varias actividades físicas para aliviar o estrés nos tecidos inflamados mentres retardan a progresión da artrite reumatoide. (Radu & Bungau, 2021) Cando as persoas con artrite reumatoide incorporan varias actividades físicas, poden incluír unha dieta e nutrición saudables para suprimir os efectos proinflamatorios asociados á artrite reumatoide, axudar a proporcionar unha mellora sintomática e restaurar a función corporal das articulacións. (Gioia et al., 2020)
Cando as persoas con artrite reumatoide comezan a facer exercicio como parte do seu tratamento personalizado, pode ter propiedades beneficiosas xa que poden axudar no seguinte:
Reduce a dor e a rixidez nas articulacións
Mellora a forza muscular arredor das articulacións
Mellorar a función física
Aumentar a saúde mental
reduce a inflamación
Aumentar os niveis de enerxía
A principal prioridade de incorporar exercicios para reducir a artrite reumatoide é escoller exercicios suaves nas articulacións da persoa ao tempo que proporciona suficiente movemento para manter o corpo flexible e forte. Abaixo amósanse algúns exercicios para reducir a artrite reumatoide.
Exercicios de rango de movemento
Os exercicios de rango de movemento poden axudar a manter a función normal das articulacións mellorando a flexibilidade e reducindo a rixidez para persoas con artrite reumatoide. Algúns exemplos inclúen:
Dobras dos dedos: Dobra suavemente os dedos nun puño e endereitalos. Repita varias veces.
Estiramento do pulso: Estende o brazo coa palma cara abaixo. Use suavemente a outra man para presionar a man estendida cara abaixo e cara atrás durante un estiramento.
Rollos de ombreiros: Rodar os ombreiros nun movemento circular cara adiante e despois inverte a dirección.
Exercicios de adestramento de forza
O adestramento de forza pode axudar a construír os músculos circundantes ao redor das articulacións. Isto permite que moitas persoas con artrite reumatoide proporcionen un mellor apoio e reduzan o estrés nas articulacións. Algúns exemplos inclúen:
Bandas de resistencia: Use bandas de resistencia para realizar rizos de bíceps, extensións de pernas e prensas de peito.
Pesos lixeiros: Incorpora pesas lixeiras para realizar exercicios como prensas de ombreiros, extensións de tríceps e sentadillas.
Exercicios de peso corporal: Participa en flexións de paredes, levantamentos de pernas sentadas e táboas modificadas.
Exercicios a base de auga
Os exercicios a base de auga proporcionan resistencia sen impacto sobre as articulacións, polo que é ideal para aqueles con artrite reumatoide. A auga axuda a amortecer as articulacións aliviando a rixidez, aumentando a forza e axudando a relaxar os músculos doloridos. Algúns exemplos de exercicios a base de auga inclúen:
Aeróbic acuático: Únete a unha clase de aeróbic acuático que ofrece rutinas estruturadas nun ambiente de apoio.
Aqua Jogging: Use un cinto flotante para correr no fondo da piscina.
Nadar: Realiza voltas ou realiza exercicios suaves como a braza de costas ou a braza.
Consellos para facer exercicio con RA
É importante lembrar que cando se fai exercicio con artrite reumatoide, é importante comezar sempre cun quecemento suave e rematar sempre cun arrefriamento para preparar os músculos e as articulacións ao comezar a facer exercicio. Outra cousa a lembrar é manterse constante e modificar cando sexa necesario. Isto permite que moitas persoas escoiten os seus corpos e modifiquen os exercicios para evitar dor e molestias. A incorporación de exercicios é moi eficaz para reducir a actividade da artrite reumatoide xa que pode axudar a mellorar a función inmunolóxica do corpo e axudar a xestionar a resposta inflamatoria asociada á artrite reumatoide. (Li e Wang, 2022)
References
Gioia, C., Lucchino, B., Tarsitano, MG, Iannuccelli, C., & Di Franco, M. (2020). Hábitos dietéticos e nutrición na artrite reumatoide: pode a dieta influír no desenvolvemento da enfermidade e nas manifestacións clínicas? nutrientes, 12(5). doi.org/10.3390/nu12051456
Jang, S., Kwon, EJ e Lee, JJ (2022). Artrite reumatoide: roles patóxenos de diversas células inmunitarias. Int J Mol Sci, 23(2). doi.org/10.3390/ijms23020905
Li, Z. e Wang, XQ (2022). Efecto clínico e mecanismo biolóxico do exercicio para a artrite reumatoide: unha mini revisión. Fronte Immunol, 13, 1089621. doi.org/10.3389/fimmu.2022.1089621
Lin, YJ, Anzaghe, M. e Schulke, S. (2020). Actualización sobre o patomecanismo, diagnóstico e opcións de tratamento para a artrite reumatoide. Células, 9(4). doi.org/10.3390/cells9040880
Radu, AF e Bungau, SG (2021). Xestión da artrite reumatoide: unha visión xeral. Células, 10(11). doi.org/10.3390/cells10112857
Scherer, HU, Haupl, T. e Burmester, GR (2020). Etioloxía da artrite reumatoide. J Autoinmun, 110, 102400. doi.org/10.1016/j.jaut.2019.102400
Para as persoas que viven con dor crónica e varias enfermidades como o Parkinson, a artrite e a diabetes, poden ser beneficiosos os aeróbics acuáticos?
Aeróbic acuático
Os aeróbics acuáticos son exercicios de baixo impacto que se realizan habitualmente nas piscinas. É unha boa forma de facer exercicio para un adestramento de corpo enteiro e de baixo impacto sen sobrecargar as articulacións e os músculos do corpo. Outros nomes utilizados inclúen:
aquafitness
aeróbic acuático
Aquarobics
Moitos tipos pódense adaptar ás necesidades individuais, lesións e/ou condicións. Os exercicios teñen varios beneficios para a saúde, especialmente para aqueles que non poden realizar movementos de maior impacto.
As persoas que participen en aeróbic acuático necesitarán traxe de baño, toalla, lentes e gorro de baño para protexer os ollos ou o cabelo da auga clorada. Os individuos non necesitan outros equipos especiais mentres fan exercicio, xa que a auga actúa como resistencia extra. Pódense usar pesas ou remos de escuma para aumentar a resistencia. Outros equipos opcionais inclúen: (Mergullo San Diego, 2024) (Publicado por Harvard Health Publishing Harvard Medical School, 2023)
táboas de patadas
Pesas de pulso e nocello
Cintos para trotar na auga
Barra de natación
Exercicios de piscina
Hai moitos tipos de exercicios de piscina para axudar a alcanzar os obxectivos de saúde e fitness. Inclúen:
Paseo acuático
O acto básico de camiñar na auga é unha boa forma de adestrar todo o corpo.
Comeza por estar en auga ata a cintura cos pés plantados no fondo da piscina.
Alarga a columna vertebral levando os ombreiros cara arriba e cara atrás e aliñando os ombreiros coas cadeiras e os xeonllos.
Unha vez nunha boa posición de partida, camiña pola auga, presionando primeiro o talón e despois os dedos dos pés, igual que saír da auga, mentres balance os brazos cara atrás e cara atrás pola auga.
Este exercicio pódese facer durante cinco a 10 minutos.
Os músculos que chamarán máis atención son os brazos, o núcleo e a parte inferior do corpo.
Levantamentos de brazos
Levántate ata os ombreiros na auga.
Coas palmas cara arriba, atrae os cóbados no torso mentres levanta os antebrazos diante do corpo ata a superficie da auga.
Unha vez na superficie, xira as palmas das mans cara abaixo e move lentamente os antebrazos cara abaixo cara aos lados.
Para obter máis resistencia, este exercicio tamén se pode facer usando pesas de escuma.
Repita a acción 10-15 veces durante un ou tres conxuntos.
Os músculos dirixidos son o núcleo e os músculos dos brazos.
Jumping Jacks
A resistencia á auga fai que os saltos na auga sexan moito máis difíciles que en terra.
Para executar, comeza por estar de pé en auga ao nivel do peito cos pés xuntos e os brazos rectos polos lados.
Unha vez en posición, comece balanceando simultaneamente as pernas cara ao lado e os brazos sobre a cabeza antes de volver á posición inicial.
Os músculos dirixidos inclúen todo o corpo e o sistema cardiovascular.
Engade pesos de pulso ou nocello para obter máis resistencia e facer o exercicio máis desafiante.
Extensións de elevación de xeonllos altos
As extensións de elevación de xeonllos altos realízanse mentres estás de pé en auga que chega ata a cintura.
Para facer o exercicio, enganche o núcleo e levante unha perna nunha posición dobrada ata que estea ao nivel da superficie da auga.
Manteña a posición durante uns segundos, despois estenda a perna por diante e manteña de novo.
Despois do período de retención, move a perna cara abaixo pola auga ata a posición inicial mentres a mantén recta e flexiona o pé.
Repita en ambas as pernas durante dúas ou tres series de 15 repeticións por perna.
Use pesos nos nocellos para aumentar a resistencia.
Os músculos dirixidos inclúen o núcleo, os glúteos e a parte inferior do corpo.
Riscos
Mentres fai exercicio na auga, os individuos poden non notar canto suan. Isto pode facer que pareza que o adestramento non é tan duro e pode levar á deshidratación. As persoas sempre deben hidratarse antes e despois dun adestramento na piscina. As persoas que non saben nadar ben deben evitar exercicios que non precisen un dispositivo de flotación. Ás veces, as piscinas quentan, polo que recoméndase escoller unha temperatura de 90 graos F ou inferior para que o corpo non se sobrequente durante o exercicio.
Pare inmediatamente os exercicios da piscina
Realizar exercicios de piscina moitas veces pode parecer máis fácil do que son, o que provoca un exceso de traballo. Deixe de facer exercicio inmediatamente se sente:
Dor en calquera zona do corpo
Falta de aire
Náuseas
Débil
Mareado
Presión na parte superior do corpo ou no peito
Outras condicións de saúde que se benefician
O aeróbic acuático recoméndase para a maioría das persoas, completamente sans ou cunha enfermidade crónica. Aqueles con enfermidades crónicas demostraron que se benefician do exercicio de baixo impacto. (Faíl, LB et al., 2022) Un estudo analizou individuos con varias condicións de saúde, e os resultados mostraron que as seguintes condicións melloraron despois de 12 semanas de exercicio acuático regular (Faíl, LB et al., 2022)
Diabetes
Artrite
Fibromialxia
Enfermidades óseas
Tensión alta
Enfermidade da arteria coronaria
Golpe
Esclerose múltiple (EM)
Enfermidade de Parkinson
Mentres que os beneficios de aeróbic acuático foron estudados e demostrados ser eficaces, os individuos deben ser autorizados por un profesional médico antes de comezar calquera novo réxime de exercicio. A Clínica de Medicina Funcional e Quiropráctica Médica de Lesións traballa con provedores de atención sanitaria primaria e especialistas para desenvolver unha solución de saúde e benestar óptima a través dun enfoque integrado para tratar lesións e síndromes de dor crónica, mellorando os programas de flexibilidade, mobilidade e axilidade para aliviar a dor e axudar ás persoas a volver normal. Os nosos provedores crean plans de atención personalizados para cada paciente. Se son necesarios outros tratamentos, o doutor Jiménez uniuse cos principais cirurxiáns, especialistas clínicos, investigadores médicos e provedores de rehabilitación para ofrecer os tratamentos máis eficaces.
Pereira Neiva, H., Brandão Faíl, L., Izquierdo, M., Marques, MC, & Marinho, DA (2018). O efecto de 12 semanas de aeróbic acuático no estado de saúde e na aptitude física: un enfoque ecolóxico. PloS one, 13(5), e0198319. doi.org/10.1371/journal.pone.0198319
Faíl, LB, Marinho, DA, Marques, EA, Costa, MJ, Santos, CC, Marques, MC, Izquierdo, M., & Neiva, HP (2022). Beneficios do exercicio acuático en adultos con e sen enfermidade crónica: unha revisión sistemática con metaanálise. Revista escandinava de medicina e ciencia no deporte, 32(3), 465–486. doi.org/10.1111/sms.14112
A ferramenta Find A Practitioner de IFM é a rede de referencia máis grande en Medicina Funcional, creada para axudar aos pacientes a localizar a profesionais da Medicina Funcional en calquera parte do mundo. Os profesionais certificados IFM aparecen en primeiro lugar nos resultados da busca, dada a súa ampla educación en Medicina Funcional
Tendinite extensora
